Det minner om å bruka motorsag der ei lita saks ville gjort jobben

Lat hunden springa fritt – elles går det på velferda laus!

Som ein engasjert hundeeigar og naturentusiast må eg seia at forslaget om utvida bandtvang i Bjørnafjorden kommune er merkeleg – for ikkje å seia på bærtur. Det minner om å bruka motorsag der ei lita saks ville gjort jobben.

Skal vi verkeleg binda hundane våre endå meir enn det nasjonale regelverket alt krev? Kva blir det neste? Ei forskrift om at folk må halde kvarandre i band òg?

Hundevelferd er ikkje berre ein teoretisk idé – det er praktisk naudsynt. Ein hund treng å springa fritt for å vera lukkeleg, og ein lukkeleg hund betyr også lukkelege eigarar.

Turstiane våre er ikkje berre for joggarar i lycra og folk med termos – dei er for alle, inkludert firbeinte.

Ein hund som får springa fritt, viser sjeldan interesse for å plaga verken sauer, skogmus eller forbipasserande. Dei har nok med å nyta livet, akkurat som oss.

Forslaget hevdar at det tek omsyn til dyr på beite. Sjølvsagt skal vi respektera beitedyr – ingen ansvarlege hundeeigarar ønskjer å stressa sauer. Men å utvida bandtvangen i heile kommunen er som å setja heile klassen i husarrest fordi éin elev kastar papirfly.

For ikkje å snakka om forslaget om å forby hundar ved skular og barnehagar utan løyve. Kva er vi redde for? At hundane skal starta matteundervisning utan riktig kompetanse? Eg lovar – dei fleste hundar er der for å henta barn, ikkje for å levera søknader til rektor.

Det er alt strenge reglar for ansvarleg hundehald, og dei fleste av oss følgjer dei. Om det er nokre få som ikkje gjer det, så er ikkje løysinga å straffa alle. Kanskje kommunen heller kan bruka ressursane på informasjon og opplysning, framfor å gjera alle turstiar om til ein slags dyre-politi-sone.

Vi må også hugsa at hundane ikkje les forskrifter. Det einaste dei forstår, er fridom, og fridom treng dei for å vera sunne og glade. Å gå tur med hund i stram bandtvang heile året er som å dra på campingferie og berre få lov til å sitja i bilen.

Til slutt må eg spørja: Kvar er tilliten? Hundeeigarar er, med få unntak, ansvarlege folk. Vi ønskjer ikkje kaos i fjøset eller skandale på turstien. Men vi ønskjer heller ikkje ein kvardag der vi må sjekka ei kommunal regelbok før vi slepper bikkja laus for ein liten snuserunde.

Så kjære kommune: Slapp av litt. Ta ein tur på stien. Kanskje til og med i lag med ein lukkeleg, fri hund? Det kan henda det gir litt perspektiv.

Om ikkje, kan vi jo vurdera bandtvang for byråkratar neste gong – men berre i kontorlandskapet, sjølvsagt.

Helsing ein hundeeigar som nektar å la fornufta bli sett i band!

Arild Hatland